Didda svaf ekki dúr alla nóttina. Hún hafði hætt að reykja tveimur dögum fyrr og það hafði þau áhrif að hún gat ekki sofið. Svo þegar klukkan loksins hringdi þurfti hún ekki að vakna því hún var vakandi fyrir. Ég hinsvegar hafði vakað yfir að uppfæra síðustu upplýsingar á vefinn langt fram á nótt og var einsog draugur dreginn uppúr öðrum draug. Samt var hertur upp hugur og stokkið frammúr, farið í sturtu og svo í himinbláar silkinærbuxur, nýju göngubuxurnar og hitað kaffi. Það var sterkt espresso, síðasta alvörukaffið í langan tíma. Klukkan átta hringdum við á taxa og bárum bakpokana uppá götu. Þeir voru óhugnalega þungir enda vorum við handviss að við vorum með alltof mikið af farangri með okkur enda sýndist mér að leigubílstjórin ætti fullt í fangi með að lyfta pokunum uppí skottið á bílnum. Rútan átti að fara frá BSÍ klukkan hálfníu uppí Landmannalaugar. Það var alveg sneisafull rúta sem lagði af stað þegar klukkan var alveg að verða níu. Veðrið var frekar rakt, skúr á síðustu klukkustund einsog þeir segja. Það birti heldur til þegar leið á morguninn og þegar við vorum komin uppundir Heklurætur nálægt hádegi var komið glaðasólskin. Í Landmannalaugum þurftu allir sem ætluðu Laugaveginn að tilkynna sig til skálavarðanna því þeir telja þá sem leggja af stað og tékka svo á afföllum við hinn endann. Við fengum okkur smávegis af nestinu okkar, aðallega kaffi og konjak og sátum við borð með tvennum fullorðnum hjónum sem voru ap fara sömu leið og við nema þau ætluðu að ganga alla leið í Þórsmörk án þess að gista. Þau gerðu ráð fyrir að gangan tæki um 18-20 tíma og fannst ekki mikið mál að skokka þessa 50-60 kílómetra. Þau horfðu vorkunnsamlega á okkur þarsem við sátum gapandi með kjálkana ofaná bringu og fræddu okkur á því að það væri nú líka gaman að dóla þetta þau bara nenntu því ekki því þau hefðu farið þetta svo oft áður. Við horfðum öfundaraugum á hlaupapokana þeirra sem þau sviptu á bakið og stukku af stað meðan við þurftum að aðstoða hvort annað við að koma hundrað kílóunum okkar uppá sinn stað og lötra af stað. Enda kom strax á fyrstu metrunum babb í bátinn. Pokinn hennar Diddu var allur í ólagi enda beint úr Rúmfatalagernum, allar stillingar í steik og alltof þungur. Hann þoldi ekki álagið og ekki hún heldur og þau sprungu bæði. Grindin gekk útúr pokanum en eftir nokkuð þóf og æðisköst tókst að sætta pokann og Diddu með blíðyrðum og bráðabirgðaviðgerðum allavega nóg til að hætt var við að hætta við og hægt að halda áfram. Og áfram var sko haldið, þrammað upp hraunið og uppá Brennistensöldu. Útsýnið var frábært ofan af öldunni, yfir Landmannalaugar og til jöklanna Hofsjökuls til norðurs og Vatnajökuls til suðurs. Svo tók við íslenskt öræfalandslag, hver melurinn á fætur öðrum með stókostlegri fjallasýn í líparítfjöllin allt í kring. Þegar kom að Stórahver stoppuðum við og fórum úr skónum til að viðra tærnar og éta nesti. Uppúr hverasvæðinu er gengið upp á ölduna undir Söðli og yfir fannirnar þar. Fljótlega fór að bera á klöppum úr hreinni hrafntinnu á melum sem stóðu uppúr snjónum. Það glitraði og glampaði í sólskininu tinnusvart og gljáandi einsog gimsteinafjöll. Eftir um það bil 4-5 tíma göngu sáum við skálann í Hrafntinnuskeri. Þaðan sést í Mýrdalsjökul og til Eyjafjallajökuls í góðu skyggni. Við elduðum kvöldmat hjá Geirmundi heljarskinni skálaverði , kinverska núðlusúpu og brauð. Það stendur heitt vatn í stórumpottum á eldavélinni í skálanum og maður tekur vatn úr þeim og setur í sinn eigin pott og það tekur enga stund að skerpa á því. Svo passar maður að setja aftur kalt vatn í stóra pottinn svo ekki klárist heita vatnið. Geirmundur vísaði okkur á svefnstað á lofti skálans og síðan gekk hann með okkur í íshellana hjá Hrafntinnuskeri. Það var frekar strangur göngutúr því fæturnir voru orðnir frekar lúnir eftir langan og erfiðan dag. Gangan var samt alveg þess virði því hellarnir eru stórkostlegt náttúruundur þarsem hiti og kuldi mætast í undursamlegri upplifun forms, hljóðs og lyktar. Á leiðinni til baka fengum við á okkur rigningarskúr en hann var einsog hressandi lokakafli í dásamlegri hljómkviðu upplifana af hálendi og öræfum, enda ekkert að bera og stutt í skálann. Við lögðumst til hvíldar um tíuleytið og sváfum bæði með ágætum.