Við vöknuðum seint. Seinna en allir útlendingarnir á svefnloftinu. Allavega lágum við í pokunum þartil þeir voru búnir að elda sinn morgunmat. Þeir voru komnir upp á loftið aftur og byrjaðir að pakka niður þegar við loksins dröttuðumst á lappir að elda dýrðarinnar göngugraut í morgunmat úr haframjölsblöndunni okkar.

Þegar við höfðum loksins pakkað niður dótinu okkar, sem hafði þegar lést aðeins þá kvöddum við Geirmund skálavörð með virktum og lögðum í hann.

Leiðin lá yfir snjófannir og öldur ofaní endalaus gil og skorninga. Það var heldur á brattann þartil við komum efst á háhitasvæðið við Kaldaklofsfjöll. Við slepptum gönguferð á Háskerðing sem er víst alveg bráðnauðsynlegur hluti göngunnar því þaðan sést í góðu skyggni geysilega víða. Leiðin liggur um hvert líparítgilið á fætur öðru með ótrúlegri litadýrð og jörðin er sjóðbullandi undir fótum manns.

Alltíeinu gengur maður fram á brún og sér ofan yfir næstu tvær dagleiðir og alveg til jöklanna. Yfir Jökultungur til Álftavatns og í Emstrur. Því miður lá mistur yfir jöklunum sem ágerðist þegar líða fór á daginn en þó gerði það útsýnið enn leyndardómsfyllra. Það er fremur bratt niður í Jökultungurnar og við stoppuðumá leiðinni niður í lítilli mosató, fórum úr skónum og lögðum okkur.

Á leiðinni til skálans við Álftavatn varð á vegi okkar smáspræna, Grashagakvísl, sem er þó svo stór að hana er ekki hægt að stikla. Því þurftum við að draga fram vaðskóna og vaða kvíslina. Það er alltaf mjög hressandi að kæla tærnar í köldum fjallaánum og ákaflega gott fyrir fæturna.

Þegar við fórum að nálgast skálann fengum við einn hressilegan síðdegisskúr samkvæmt veðurspánni og tilhlökkunin gerði okkur glatt í geði og þá varð til þessi ambaga tileinkuð þeim úr gönguhópnum sem ekki létu vonda veðurspá aftra vosbúðarfíkn sinni:




Bakvið fjöllin fimbulhá

fóru þau á einni tá.

Ekkert þeirra ekkert sá

enda hellirigndi.


Í skálanum við Álftavatn tók á móti okkur skálavörðurinn Davíð, mikill öðlingur. Hann sigtaði okkur út um leið og við gengum í hlað og gerði okkur strax að sérlegum aðstoðarskálavörðum meðan hann þurfti að skreppa ofaní Fljótshlíð til fundar við ástina og feitt kjöt. Þannig vorum við orðin sérstakir embættismenn við Álftavatn áður en varði og áttum að gæta þess að allt færi vel fram innanstokks sem utan. Í staðinn fengum við til íbúðar hið allra helgasta í hverjum skála, sjálfa skálavarðarkompuna. Við elduðum ábúðarfull sænsk/finnskan kjúklingarétt úr pakka og sinntum einu embættisverki, að selja eitt tjaldstæði á flötunum sunnan við skálann og gátum meira að segja gefið kvittun áður en komum okkur í háttinn í skálavarðarsvítunni.