Þankar á föstudagskvöldi

Nú er frost á Fróni,
frýs í æðum blóð.
Kveður kuldaljóð,
Kári´ í jötunmóð.
Yfir laxalóni
liggur klakaþil
hlær við hríðarbyl
hamragil.

Datt þetta fyrsta erindi í ljóði Kristjáns Jónssonar í hug er ég skrapp út áðan til að elda matinn. Um leið og ég steig út fyrir dyrnar marraði kunnuglega undir fótum mínum... Snjór! Svona hljómaði marrið í honum, hugsaði ég, minnti svolítið á malið í skúffumynnta ketti elsta sonar míns. Svo er ég settist undir stýrið á Tótunni okkar komu mér fingur Steve Martins í hug í myndinni Train, plains og automobiles, þegar hann og John Candy höfðu ekið um langan veg í ísköldum bílnum og fingur Steves voru fastir í mælaborði bílsins í svona í krampakenndu taki kulda og hræðslu. Ég var svo sem ekkert óttasleginn við stýrið á Tótu en kalt var það maður. Verð að játa samt að þar sem matseld hafði borið á góma á heimilinu og allra augu höfðu beinst að mér, þá læddist að mér svolítill ótti, svo að ég ákvað bara að fara út að elda. Þó það væri kalt.

Þegar við Dominos höfðum svo lokið matseldinni og ég kom heim með afrakstur eldamennskunnar, stoltur og hreykinn, þetta gat ég. Þá játa ég að ég var mjög sáttur við að skilja við Kára í sínum jötunmóð fyrir utan dyr hússins. Á móti mér tók notaleg birta og ylur, brosandi andlit, stolt yfir afrekum mínum á sviði eldamennskunnar og............. Idol,..æi, mér finnst það einhvernvegin leiðinlegt, má ég þá frekar biðja um Simpson.......................