Sigurður Rúnar Þórisson

Í Mbl., í dag var minningargrein um frænda minn Sigurð Rúnar Þórisson er lést þ. 19. ágúst sl., aðeins 24 ára gamall (á sama ári og Eddi minn) en hann hefði orðið 25 ára í dag. Ég þekkti ekki þennan frænda minn og veit af skrifum og ummælum að þar fór ég mikils á mis. Ótímabær dauði hans minnir á að við höfum ekki ráð á morgundeginum og því mikilvægt að við lifum hvern dag með það í huga sem skiptir okkur mestu máli, sem ég trúi að hjá flestum okkar séu ástvinir okkar.

Er ég las í gegnum minningargreinina hefði ég þurft að hafa hjarta úr steini ef hún hefði ekki átt að snerta við mér og hjarta mitt og tilfinningar skynjuðu þann mikla sársauka sem aðstandendur og vinir þurfa að ganga í gegnum. Hugur minn leitaði til frændfólks míns sem hefur misst svo mikið. Sársaukinn er meiri en nokkur fær skilið sem ekki hefur þurft að ganga í gegnum það sama og maður finnur að þó svo að maður vildi gefa huggun þá skortir bæði orð og verk og maður stendur máttlaus gagnvart slíkum harmi.

Eitt get ég þó gert og vil gera og langar til að biðja þig um að gera sem lest þessar línur. Það er að biðja Drottinn um að gefa líkn með þraut, að biðja Hann um að gefa huggun og styrk og umvefja Bóbó og Stínu og systkini Sigga með bænum að þau megi finna frið sem er æðri öllum skilningi, frið sem upphefur kringumstæður.

Miskunn Guðs er stærri og meiri en við mennirnir munum nokkurntímann skilja!

Ég skrifaði minningargreinina upp og birtist hún hér fyrir neðan (vona að mér fyrirgefist það):

"Elskulegur sonur okkar og bróðir, Sigurður Rúnar Þórisson, hefði orðið 25 ára í dag hefði hann lifað.

Hann lést 19. ágúst sl. og harmur, sár og nístandi tók við af venjulegu ferli daganna.

Allt hafði gegnið stóráfallalaust hjá fjölskyldunni á undangengnum árum og við foreldrarnir afar þakklát fyrir það. En á svipstundu var öll gleði og ró á burt er okkur var tilkynnt lát yngsta barnsins okkar.

Þessi drengur sem daginn áður ræddi glaður við okkur í síma og ætlaði að koma í mat um helgina sem framundan var.

Hann var líka búinn að kaupa hús með bróður sínum og hans fjölskyldu.

Bræðurnir voru eins og einn maður. Þeir ferðuðust saman, gerðu áætlanir og unnu saman. Bróðirinn sem eftir er syrgir sárt með systrum sínum og frændliði.

Við hrópum til Guðs. Okkur hefur verið kennt að treysta honum. Við trúum því að sál drengsins okkar sé hjá Guði. Samt erum við ráðvillt og í sorg okkar og örvæntingu köllum við á barnið okkar, Siggi minn, elsku drengurinn okkar. Bara að við gætum fengið að finna nærveru þína, við syrgjum þig og tárin blinda okkur.

Ekkert verður eins og áður, lífið hefur misst ljóma sinn og lit. Það er ekki lengur gaman að hinu smáa og hversdagslega, eða að gera stórar áætlanir.

Drengurinn okkar átti stóran vinahóp. Þessir vinir hans hafa tekið höndum um okkur fjölskylduna og sýnt okkur á þessum dimmu dögum hve þeir mátu Sigga mikils. Guð blessi allt þetta unga fólk.

Við vitum að aðrir foreldrar hafa gengið í gegn um reynslu eins og okkar og munu gera, en það er eins og ekkert komist að nema eigin harmur. Við finnum að við erum sjálfhverf í sorginni.

Við erum frosin í ísköldum veruleika okkar.
Pabbi, mamma og systkinin."