Minningarbrot
Í dag, sunnudaginn 30. júlí, hefði pabbi minn, Guðni Guðnason (Ninni), orðið 88 ára. Í stað þess að fagna áfanganum með honum horfi ég með söknuði en jafnframt þakklæti, til baka og minnist ástkærs föðurs sem nú er farinn heim til Drottins.
Mig langar að þakka öllum þeim sem heiðrað hafa minningu pabba á ýmsa lundu ásamt því að sýna okkur ástvinum hans einlæga hluttekningu. Drottinn blessi ykkur öll!
Ég setti saman minningarbrot um pabba sem birt var í Morgunblaðinu á útfarardegi hans, 28. júlí sl. Í tilefni af afmælisdegi pabba og til minningar birti ég þessa grein hér á vefnum.
Á næstunni mun ég svo setja upp minningarsíðu hér á vefnum. Þar mun ég setja upp þær minningargreinar sem skrifaðar voru um pabba auk mynda úr lífshlaupi hans.
Minningarbrot:
Það var eins og tíminn hefði stöðvast er ég gekk út af hjúkrunarheimilinu Lundi á Hellu en þar hafði pabbi minn Guðni Guðnason, alltaf kallaður Ninni, varið síðustu vikum ævi sinnar í frábærri umsjón einvala starfsliðs. Nú var stríðinu lokið og pabbi minn farinn í sína hinstu för. Ég leit upp í himininn og út yfir Rangá sem speglaði fagurgræna bakka sína. Sama kyrrðin og sami friðurinn og var yfir andláti föður míns var allt um kring, það var eins og náttúran beygði sig og lyti í lotningu fyrir hinum aldna höfðingja sem nú hafði kvatt þennan heim. Hann unni náttúrunni sem og öllu sköpunarverkinu, enda vildi hann hvergi vera annars staðar en í hinni gróðursælu Fljótshlíð er fóstraði hann allt frá upphafi. Ef farið var að heiman einhverja daga, ókyrrðist hann fljótt og vildi heim. Verkin biðu, fólkið og kirkjan beið. Ungur hafði hann ákveðið að gefa hjarta sitt Jesú Kristi, eftir það varð ekki aftur snúið. Trúin var ekki áhugamál heldur uppspretta alls, lífið sjálft, lífið var honum Kristur og endurspeglaði það líf hans allt til hinstu stundar. Trjá- og garðrækt var hans helsta áhugamál, af alúð sinnti hann trjánum sínum og þyrfti að grisja var þess gætt að ekkert færi til spillis og hagar smiðshendurnar nýttu allt sem hægt var að nýta. Á fögrum sumardögum mátti gjarnan sjá hann ganga á eftir sláttuvélinni í einhverjum hinna fjögurra skrúðgarða er hann og konan sem hann elskaði meira en allt annað, hún mamma, höfðu af hugvitsemi skipulagt og haldið við á þeim 64 árum sem þau áttu samleið. En það var ekki bara náttúran og fólk sem naut alúðar hans, dýr löðuðust að honum eins og býflugur að ilmandi nýútsprunginni rós. Væri hundur í Kirkjulækjarkoti mátti gjarnan sjá hann skokka á eftir pabba eða liggja við fætur hans í spónahrúgu á trésmíðaverkstæðinu. Að ekki sé talað um hrafninn sem stundum sat á öxl hans er hann var útivið. Útlendingum er komu til að fá afgreiðslu á bensínstöð Skeljungs er hann rak lengst allra manna er slíkt starf hafa haft með höndum, þótti hin mesta undur á sjá hrafninn á öxl pabba og gripu fljótt til myndavélanna. Var maðurinn galdramaður, dýratemjari eða himneskur? Sennilega var pabbi minn sitt lítið að hverju. Í það minnsta finnst mér er ég horfi til baka á árin sem ég fékk að eiga með pabba mínum, nánast töfrum líkast að ekki skuli vera ein einasta minnig er flokkast gæti undir að vera slæm. Inn í hjarta mitt streymir ylur og þakklæti, þakklæti fyrir að hafa átt föður sem á öllum stundum veitti himneskan kærleika, sannann kærleika sem vonaði þótt strákurinn misstigi sig, breiddi yfir og hlúði að er sársaukinn varð óbærilegur og týndi sonurinn leitaði heim, kærleika sem trúði á sanna endurlausn fyrir alla menn, líka strák sem stundum fetaði dimma stigu, kærleika sem umbar allt, líka mistök og strákapör. Vegna þessa kærleika hefur mér, og svo mörgum öðrum, auðnast að fela líf mitt Frelsaranum er heldur í hönd mína og þó að ég gangi í gegnum dimman dal, óttast ég ekkert illt, því Drottinn, hann er hjá mér. Hinn sami Drottinn og pabbi minn fylgdi og kenndi mér um. Allt frá því að ég man eftir mér kom hann á hverju kvöldi í herbergi okkar bræðranna, las úr góðri bók ásamt því að lesa kafla úr Ritningunni. Er við urðum læsir tókum við einnig þátt og skiptum lestrinum á milli okkar, svo var beðið og hinum himneska föður falin forsjá ástvina og vina ásamt því að þakka varðveislu, fæði og klæði. Þakkir gjörðar í öllum hlutum. Hann var fyrirmynd í orði, í hegðun, í kærleika, í trú, í hreinleika. Búinn öllum þeim bestu kostum sem prýða mega hvern mann, ekki aðeins vegna þess að allir verði góðir þegar þeir kveðja, þannig var hann að sönnu, heill í gegn. Í hjarta mínu er gimsteinn, minningin um pabba minn, þennan gimstein mun engin geta tekið frá mér og þó að sársauki saknaðar nýsti mig um stund mun þakklætið á endanum verða sársaukanum yfirsterkara og minningin um ástríkan og umhyggjusaman föður fylgja mér um ókomna tíð og verða sem endalaus uppspretta gleði og fagnaðar.
Ég kvaddi fagurgræna bakka Rangár og settist inn í bílinn minn og hélt af stað heim, heim til konunnar minnar og drengjanna sem Guð hefur gefið okkur. Þar mun ég finna huggun um stund. Drottinn gefðu mér að veita þeim eitthvað af því sem pabbi kenndi mér. Ég brosti gegnum tárin og þerraði mér um vanga, þangað til við hittumst hinumegin pabbi minn. Þinn elskandi sonur, Heiðar
Mig langar að þakka öllum þeim sem heiðrað hafa minningu pabba á ýmsa lundu ásamt því að sýna okkur ástvinum hans einlæga hluttekningu. Drottinn blessi ykkur öll!
Ég setti saman minningarbrot um pabba sem birt var í Morgunblaðinu á útfarardegi hans, 28. júlí sl. Í tilefni af afmælisdegi pabba og til minningar birti ég þessa grein hér á vefnum.
Á næstunni mun ég svo setja upp minningarsíðu hér á vefnum. Þar mun ég setja upp þær minningargreinar sem skrifaðar voru um pabba auk mynda úr lífshlaupi hans.
Minningarbrot:
Það var eins og tíminn hefði stöðvast er ég gekk út af hjúkrunarheimilinu Lundi á Hellu en þar hafði pabbi minn Guðni Guðnason, alltaf kallaður Ninni, varið síðustu vikum ævi sinnar í frábærri umsjón einvala starfsliðs. Nú var stríðinu lokið og pabbi minn farinn í sína hinstu för. Ég leit upp í himininn og út yfir Rangá sem speglaði fagurgræna bakka sína. Sama kyrrðin og sami friðurinn og var yfir andláti föður míns var allt um kring, það var eins og náttúran beygði sig og lyti í lotningu fyrir hinum aldna höfðingja sem nú hafði kvatt þennan heim. Hann unni náttúrunni sem og öllu sköpunarverkinu, enda vildi hann hvergi vera annars staðar en í hinni gróðursælu Fljótshlíð er fóstraði hann allt frá upphafi. Ef farið var að heiman einhverja daga, ókyrrðist hann fljótt og vildi heim. Verkin biðu, fólkið og kirkjan beið. Ungur hafði hann ákveðið að gefa hjarta sitt Jesú Kristi, eftir það varð ekki aftur snúið. Trúin var ekki áhugamál heldur uppspretta alls, lífið sjálft, lífið var honum Kristur og endurspeglaði það líf hans allt til hinstu stundar. Trjá- og garðrækt var hans helsta áhugamál, af alúð sinnti hann trjánum sínum og þyrfti að grisja var þess gætt að ekkert færi til spillis og hagar smiðshendurnar nýttu allt sem hægt var að nýta. Á fögrum sumardögum mátti gjarnan sjá hann ganga á eftir sláttuvélinni í einhverjum hinna fjögurra skrúðgarða er hann og konan sem hann elskaði meira en allt annað, hún mamma, höfðu af hugvitsemi skipulagt og haldið við á þeim 64 árum sem þau áttu samleið. En það var ekki bara náttúran og fólk sem naut alúðar hans, dýr löðuðust að honum eins og býflugur að ilmandi nýútsprunginni rós. Væri hundur í Kirkjulækjarkoti mátti gjarnan sjá hann skokka á eftir pabba eða liggja við fætur hans í spónahrúgu á trésmíðaverkstæðinu. Að ekki sé talað um hrafninn sem stundum sat á öxl hans er hann var útivið. Útlendingum er komu til að fá afgreiðslu á bensínstöð Skeljungs er hann rak lengst allra manna er slíkt starf hafa haft með höndum, þótti hin mesta undur á sjá hrafninn á öxl pabba og gripu fljótt til myndavélanna. Var maðurinn galdramaður, dýratemjari eða himneskur? Sennilega var pabbi minn sitt lítið að hverju. Í það minnsta finnst mér er ég horfi til baka á árin sem ég fékk að eiga með pabba mínum, nánast töfrum líkast að ekki skuli vera ein einasta minnig er flokkast gæti undir að vera slæm. Inn í hjarta mitt streymir ylur og þakklæti, þakklæti fyrir að hafa átt föður sem á öllum stundum veitti himneskan kærleika, sannann kærleika sem vonaði þótt strákurinn misstigi sig, breiddi yfir og hlúði að er sársaukinn varð óbærilegur og týndi sonurinn leitaði heim, kærleika sem trúði á sanna endurlausn fyrir alla menn, líka strák sem stundum fetaði dimma stigu, kærleika sem umbar allt, líka mistök og strákapör. Vegna þessa kærleika hefur mér, og svo mörgum öðrum, auðnast að fela líf mitt Frelsaranum er heldur í hönd mína og þó að ég gangi í gegnum dimman dal, óttast ég ekkert illt, því Drottinn, hann er hjá mér. Hinn sami Drottinn og pabbi minn fylgdi og kenndi mér um. Allt frá því að ég man eftir mér kom hann á hverju kvöldi í herbergi okkar bræðranna, las úr góðri bók ásamt því að lesa kafla úr Ritningunni. Er við urðum læsir tókum við einnig þátt og skiptum lestrinum á milli okkar, svo var beðið og hinum himneska föður falin forsjá ástvina og vina ásamt því að þakka varðveislu, fæði og klæði. Þakkir gjörðar í öllum hlutum. Hann var fyrirmynd í orði, í hegðun, í kærleika, í trú, í hreinleika. Búinn öllum þeim bestu kostum sem prýða mega hvern mann, ekki aðeins vegna þess að allir verði góðir þegar þeir kveðja, þannig var hann að sönnu, heill í gegn. Í hjarta mínu er gimsteinn, minningin um pabba minn, þennan gimstein mun engin geta tekið frá mér og þó að sársauki saknaðar nýsti mig um stund mun þakklætið á endanum verða sársaukanum yfirsterkara og minningin um ástríkan og umhyggjusaman föður fylgja mér um ókomna tíð og verða sem endalaus uppspretta gleði og fagnaðar.
Ég kvaddi fagurgræna bakka Rangár og settist inn í bílinn minn og hélt af stað heim, heim til konunnar minnar og drengjanna sem Guð hefur gefið okkur. Þar mun ég finna huggun um stund. Drottinn gefðu mér að veita þeim eitthvað af því sem pabbi kenndi mér. Ég brosti gegnum tárin og þerraði mér um vanga, þangað til við hittumst hinumegin pabbi minn. Þinn elskandi sonur, Heiðar
0 Ummæli:
Sendu inn athugasemd
<< Heim