Skemmtileg saga

Þegar tannlæknirinn hennar Kristínar lét af störfum þurfti hún eðli málsins samkvæmt að verða sér úti um nýjan tannlækni til að taka við skoðunum og viðgerðum.

Þegar hún beið á biðstofunni hans á leið í fyrsta tímann lét hún augun reika um biðstofuna og rak augun í vottorð tannlæknisins sem bar m.a. fullt nafn hans.

Skyndilega mundi hún eftir þessum hávaxna og myndarlega strák er bar sama nafn og hafði verið með henni í bekk í gagnfræðaskóla um það bil 40 árum fyrr. Hún var því orðin nokkuð spennt þegar henni var boðið inn en þegar hún barði manninn augum varð henni ljóst að ekki var um sama mann að ræða. Þessi gráhærði maður, sem aðeins var byrjaður að fá skalla, og skartaði djúpum hrukkum í andlitinu, var alltof gamall til að hafa getað verið með henni í bekk.

Kristín gat þó ekki hætt að hugsa um þetta og þegar hann hafði lokið við að hreinsa tennur hennar spurði hún hann hvort hann hefði gengið í gagnfræðiskólann í hverfinu. Hann játti því. "Hvenær útskrifaðistu?" spurði Kristín þá. "Árið 1962," svaraði hann að bragði. "Nú?" hváði hún. "Þú hefur þá verið í bekknum mínum." "Nú já," sagði hann og horfði rannsakandi á Kristínu. "Og hvað kenndir þú?"