Ég vaknaði kl. 7 við pottaglamur og skvaldur frá Hollendingum sem komið höfðu á tveimur Landróver jeppum seint kvöldið áður.  Alla nóttina hafði ég vaknað endrum og eins við bíla sem höfðu farið eftir vegi nr. 1 eða 931 á leið inn Fljótsdal. Ég var því ekki sérlega úthvíldur. Við hverju var svo sem að búst. Ég var í þéttbýlinu og þar er sjaldan frið að hafa fyrir bílum. Ég lét nú samt vel um mig fara og hugleiddi stöðuna. Markmiði ferðarinnar var nú náð. Mig grunaði samt að mér hefði ekki tekist að rústa kökuhlaðborðinu á Hallormsstað. En mikið skelfing hafði það verið gott.  En nú var að komið að því að snúa aftur heim. Ég hafði áður farið alla vegi á Austurlandi. Ég varð því að finna upp á einhverju nýju. Í bókasafni Austulands mátti finna eitt merkilegasta rit sem ég hafði komist í.  Var það um forna fjallvegi á Austurlandi. Hafði ég áður klöngrast með hjólið yfir Hjálmárdalsheiði um vegleysu á Öxi  um Þórdalsheiði milli Reyðarfjarðar og Skriðdals. Það var því tími til kominn að líta í þetta merka rit aftur og fá nýjar hugmyndir. Ég hafði líka hugsað mér að kíkja við í kaupfélaginu og éta á mig gat fram eftir degi. Um kvöldið var svo planið að líta við hjá gömlum vinnufélaga sem nú bjó Egilsstöðum og þar á eftir á krá og belgja sig út af bjór.
    Í kaupfélaginu át ég allt sem líkaminn hrópaði á og vildi éta. Það tók tvo tíma og þá var það bókasafnið. Á leiðinni þangað kom ég við á pósthúsinu og ætlaði að hringja til Reykjavíkur og láta vita af mér. En þegar þangað var komið var búið að fjarlægja símklefana og í afgreiðslunni. Var mér tjáð að þetta hefði gerst með HF-væðingunni á Pósti og síma. Nú væru þetta tvö fyrirtæki. Hljómaði svo sem ekki sem ný frétt.  Mér var því vísað á dyr og bent á símaklefa fyrir utan pósthúsið sem að sjáfsögðu var upptekinn.  Annar beið svo fyrir utan svo það var ekki líklegt að ég kæmist í síma í bráð.  Á leið minni að bókasafninu hugsaði ég einkavæðingarhálfvitunum þegjandi þörfina. Þessir ræflar virtust alls staðar skilja eftir sig sviðna jörð. Ég hafði líka tekið eftir því að símasjálfsölum fór nú óðfluga fækkandi og hafði ég t.d. ekki geta hringt frá Fosshóli. Fjárans Landssíminn á líklega eftir að gera mig sambandslausan eða kúga mig til vasasímakaupa með tilheyrandi fjárútlátum.
    Á bókasafninu komst ég í tölvu. Ég gat því athugað póstinn og sent frá mér stutta lýsingu á ferðum mínum seinustu daga. Eftir það kom ég mér þægilega fyrir og lá yfir eftirlætis skruddu minni um forna fjallvegi. Ég rissaði inn á kortið mitt leiðirnar og las um sögu þessara leiða. Það gefur ferðalaginu mikið gildi að vita hvar einhver hrapaði fyrir björg  eða hvar hesturinn trylltist og hvarf út í sortann. Hvað þá að lesa um draugagang í gangnamannakofum svo maður geti nú reynt að hitta þá sjálfur í eigin persónu. Eftir þunga þanka um hvert ég ætti að fara ákvað ég að halda áfram norður. Ég hafði í nokkur ár haft augastað á nokkrum slóðum s.s um Smjörvatnsheiði, Haukstaðaheiði og Tunguselsheiði. Þetta var svæði sem ég gat ekki sagt að ég hafði mikið farið um og því tími til kominn að það breyttist.
    Nú var klukkan rétt að verða sex. Ég leit því við í Kaupfélaginu í annað sinn og tróð aftur í belginn. Um leið var verslað í matinn fyrir framhaldið. Ég hafði sent Jóni vinnufélag mínum þurrmat sem ég sótti um kvöldið. Hann hafði komið sér vel fyrir í einbýlishúsi og sá ekki eftir neinu frá Reykjavík. Það var svo sem nóg að gera og mun betra að ala upp börnin á Egilstöðum en í Reykjavík. Það var ekki laust við að ég öfundaði kappann, að geta rifið sig svona úr Reykjavík og flutt austur. Á leiðini út á tjaldsvæði leit ég við á Orminum og fékk mér bjór og hnetur. Klukkan var því langt gengin eitt þegar ég lagðist í pokann og fór að sofa
    Um kl. 7 rankaði ég við skvaldur fyrir utan tjaldið. Vél í bíl útlendinga sem komið höfðu daginn áður og verið lagt nærri á tjaldskör minni fór nú af stað. Það var greinilegt að þeir reyndu að læðast í burtu, en auðvitað gerðist það með miklum hávaða eins og bílum einum er lagið.  
    Eftir að viðrekstur vélarinnar þagnaði inn eftir Fljótsdalsvegi þá læddist óþefurinn inn í tjaldið. Nú var mér nóg boðið. Ég rauk á fætur. Fyrir utan var hins vegar þetta dásamlega veður sem kom mér aftur í gott skap. Íslendingarnir voru enn sofandi og þýskt mótorhjólapar var að fella tjaldið.
    Ég hóf nú að troða matnum í töskurnar og fjarlægja þungar og óþarfa umbúðir. Á meðan hugsaði ég í hvaða átt ég ætti að fara. Eftir lestur skruddunar góðu á bókasafninu daginn áður var Smjörvatnsheiði efst í huga mínum.   Það var því ákveðið. Eftir að búið var að yfirfara, smyrja og hlaða hjólið átti ég eftir að koma við á Kaupfélaginu á Egilstöðum og metta magann. Ég sat svo þar drjúga stund og góndi á mannlífið. Ég lenti svo líka á spjalli við erlenda hjólreiðamenn sem ætluðu að vera tímanlega í ferjuna á Seyðisfjörð tveimur sólahringum síðar.              Hádegisfréttir liðu og þá var ég tilbúinn að leggja í hann.
Vindur var nú farinn að blása frá hafi og inn Hérað svo það gaf örlítið á móti. Í þetta skiptið var það betra en meðvindur. Hitinn var um 17 gráður og sól skein í heiði svo ég þurfti virkilega að hugsa hvar ég setti smjörkrúsina. Maturinn var í framtöskunum og þurft smjörið að vera í tösku sem snéri frá sólu. Það þurfti líka að vera við bakið á töskunni. Þannig fengi það mesta kælingu. Sama gilti um bjúgun
    Hjólið geysti nú eftir þjóðvegi eitt. Það rifjaðist upp fyrir mér þegar við Gísli Haraldsson félagi minn þustum eftir þessum vegi sumarið 1989, árið sem Fjallahjólaklúbburinn var stofnaður. Þá var, sælla minninga, þessi leið ómalbikuð með mun færri bílum og við á ódempuðum hjólum. Nú var búið að malbika alla Lágheiðina og bílaumferð hafði líklega aukist um rúmlega helming. Það virtist samt ekki hafa aukið hamingju Austfirðinga því í útvarpinu dundi yfir barlómur þeirra. Líklega hafði barlómur Austfirðinga aukist í beinu hlutfalli við aukið malbik og umferð.
     Þegar komið var upp í miðjar hliðar Lágheiðarinnar staldraði ég við á móts við Teiga. Þarna við vegkantinn  voru víðáttumiklar breiður af  fífu. Þær lágu svo þétt að það var eins og hellt hafi verið hvítri málningu á landslagsmálverk. Það var því rakið að staldra við og munda myndavélina  um stund. Ég var latur, hitinn var þrúgandi og mig langaði helst að leggjast fyrir í mýrinni og kæla mig. Ég varð því að taka á mér tak og settist á hjólið og það fleygði mér upp og yfir Lágheiðina. Mér fannst tilvalið að stoppa undir nýju brúnni yfir Jökulsá og fá mér kaffi.  Ég saknaði gömlu brúarinnar sem var nokkuð neðar yfir ánni. Þessi nýja var klunnaleg, liklega 20-40  sinnum efnismeiri. Hvernig ætli næsta brú verði, ætli hún verði tvö til fjögur hundruð sinnum stærri en sú gamla?  Líklega þyrfti bara að ryðja niður hlíðar fjallanna í Jökuldalnum og slétta úr dalnum. Því Jökulsá á Brú rynni þá hvort sem er í Löginn eftir  byggingu Kárahnjúka hryllingsins. Þá væri hægt að hafa “slysalausa” beina og greiða.hraðbraut bara beint af augum.  Já, eða líklega myndu þeir stífla og virkja Jökuldalinn eftir 100 ár þegar lónið við Kárahnjúka yrði óarðbært vegna auframburðs. Þá væri búið að eyða öllum bændum landsins nema á Suðurlandi vegna “hagræðingar” og því ekkert mál að stífla og virkja Jökuldalinn. Þá gætu þessir Austfirðingar sem misstu vinnuna í álverksmiðjunni farið að vinna í Thermoplastik verksmiðjuni því Thermoplastik væri hið eina og sanna efni framtíðarinnar og því ákaflega mikilvægt að af framkvæmdum verði!  Því miður er ekkert sem bendir til annars en að málin eigi eftir að þróast svona. Mig hryllti við tilhugsuninni. Það er eins gott að maður á ekki eilíft líf.

    Það var nú sem ég varð að taka ákvörun um það hvort ég ætlaði upp á Smjövatnsheiði frá Hvanná eða frá Fossvöllum. Í norðri eftir vegi nr. eitt mátti greina hjólreiðafólk sem líklega var á leið til Seyðisfjarðar. Alltaf gaman að sjá hjólreiðafólk. Það var því um leið og það rann fram hjá  mér og við köstuðum kveðjum hvert á annað að ég ákvað að fara áfram inn eftir Jökuldalnum og takast á við Smjörvatnsheiðina frá Hvanná. Sú hugsun um að stífla ætti eftir að rísa þvert milli fjallstoppa Jökuldalsins gaf mér líka tilefni til að fara þá leið. Aldrei að vita nema ég sæi hann nú í seinasta skiptið.
    Upp við Langavatn og áfram upp á Hofteigsöldu mátti sjá móta fyrir gamalli en greinilegri vegagerð sem hvarf aftur við hæð sem trjónir hæst á Smjörvatnsheiði. Einhvers staðar á þessu svæði eru gatnamót og Beinavarða sem vegvísir. Það var því ekki annað að gera en að rölta upp á hæðina. Á toppi hennar mátti greina vörðu sem hugsanlega var Beinavarða. Á hæðini stóð jú varða, en óhrjáleg samanborið við þá vörðu sem blasti við handan hæðarinnar og það sem meira var, við hlið hennar stóð líka að mér sýndist nokkuð vel á sig komin skúr. Það var þá rétt sem kortið sýndi, að á háheiðinni væri sæluhús.
    Ég var nú komin í 745 metra hæð og gat því séð víða yfir norðaustur hálendið og suður um. Sólin var gengin til viðar en það var heiðskírt. Flugan var farin svo nú gat ég sest niður og hallað mér að stórum steini og notið útsýnisins um stund. Ég góndi út sjóndeildarhringinn og lét mig dreyma. Ekkert heyrðist nema tíst í stöku mófugli langt úti í víðáttunni.
     Ég vaknaði við kuldann frá svitablautum fötunum. Það var kominn tími til að finna náttstað. Það var vel þess virði að líta á kofann. Ég gæti þá hugsanlega setið við borð og legið á dýnu. Þó svo ég væri ekki langt frá kofanum þá var ekki auðfarið að honum. Ég þufti að príla með hjólið niður stórgrýtta urð og síðan niður brattan og blautan snjóskafl. Þá tóku við blautar flatir og lænur sem heita Vaðlar og Kaldá sjálf sem rennur frá Smjörfjallaskarði og Smjörvötnum rétt norðan við kofann.
    Þegar hurðin á kofanum var opnuð krossbrá mér. Á móti mér kom sægur maðkaflugna sem troðið höfðu sér milli stafs og hurðar. Gólfið, dýnur borð og stólar var svo gott sem svart af dauðum eða hálfdáuðum flugum. Það brakaði því eins og gengið væri á seríósi þegar gengið var inn. Mér hálf bauð því við að fara sofa þarna. En það var því annað hvort að vera hér á alvöru rúmdýnu eða tjalda á melnum fyrir utan. Það hefur hins vegar verið regla hjá mér að þrífa þá kofa sem ég kom í, sérstaklega á fáförnum stöðum svo það var bara að hefjast handa og moka út þessu drasli. Ég ætlaði svo að hugsa mig um eftir það. Ég sópaði gólf, dýnur, borð, og stóla og eftir korters vinnu var allt orðið tandurhreint. Það heyrðist ekki einu sinni til flugu í dauðateygjunum í gluggasilluni. Vá, það ríkti alger þögn. Ég heyrði aðeins í mínu eigin blóði þeytast í gegnum æðakerfið. Ég lagðist í rúmið og áður en ég vissi af var ég steinsofnaður. Þremur tímum seinna vaknaði ég og náði í svefnpokann. Færði hjólið undir norðurhlið kofans, afklæddist og fór aftur að sofa. Sólin var komin upp og sleikti víðáttur Smjörvatnsheiðar, í fullkominni sátt við söng mófuglanna. Næsti dagur yrði greinilega bjartur og sólríkur.
    Ég vaknaði kl.10. Sólin skein hátt á lofti. Maðkafluga hamaðist á glugganum og vildi komast út. Um leið og ég gægðist út ruku maðkaflugur upp frá veggnum, sveimuðu umhverfis kofan og fóru hver af annarri út í buskan. Fuglasöngurinn var þagnaður samanborið við þann sem heyrðist fyrr um morgunin. Þvílík sæla að geta vaknað á svona stað. Ég hafði hvílst einstaklega vel.  Þessi morgun var dásamlegur. Ég kveikti undir prímusnum og settist niður í dyragættina, góndi á umhverfið og velti því fyrir mér hvað gerði þennan stað svona dásamlegan. Þetta var sú tilfinnging sem ég leitaði að alla daga í mínu lífi. Ekkert gaf mér meiri andlegra næringu en svona stundir. Samt sem áður fæ ég aðeins notið þessara augnablika nokkrar klukkustundir á ári og þá aðeins í óbyggðum, einn úr alfaraleið. Hér var ekkert sem truflaði mig. Ekki einu sinni bílar sem geisla af stressi, hávaða, óþef og ójarðneskum dauða. Og þó hér mætti finna mannanna verk þá var náttúran búin að ná á því tökum. Líklega var það líka vegna þess að hér gat ég verið einn með náttúrunni og tekist á við hana í öllum sínum breytileika. Hér gildir að sjá hið mikla í hinu smáa og fjölskrúðið í hinu fábrotna.  Allt það sem ég hafði meðferðis á hjólinu var eins og aleiga mín. Þar var allt sem gerði mér kleift að halda lífi og njóta þess, matur og föt. Á ferðalögum sem þessum setur maður sér líka takmörk og markmið sem mikilægt er að gangi upp. Hvað sem kemur upp á má ég aldrei lenda í vandræðum. Ég þarf því að þekkja mín takmörk og læra á náttúruna og umhverfið sem ég ferðaðast um og láta ekkert koma sér á óvart. Að læra á skýjafar, vegalengdir, tíma, sólargang og önnur náttúrunnar merki er eins og að þekkja á sitt eigið svefnherbergi. En nú var svefnherbergið mitt allt það land sem ég sá úr dyragættinni og meira til.
     Ég velti því fyrir mér hvort ég ætti að vera hér aðra nótt og eiga hér náðugan dag. Ég sötraði lútsterkt kaffið og ákvað að bíða með þessa ákvörðun. Dagurinn var rétt að hefjast og ég átti eftir að ganga um svæðið. Veðurfréttir höfðu aðeins minnst á veðrabreytingu svo það var best að fylgjast aðeins með þeim.
    Eftir át á nokkrum brauðsneiðum tíndi ég til myndavélabúnaðinn og tók stefnuna suður með hlíðum Kaldártungu. Þar mátti sjá símastaura á stangli sem voru í notkun á árunum 1906 -1914 og útveggi bjálkakofa sem reistur var úr símastaurum sem af gengu árið 1906. Virtist það hafa verið reisulegt sæluhús, en nú er nokkuð síðan að þakið fauk af því. Við rústina leið mér hálf undarlega. Það var eins og fortíðin togaði í mig, eins og ég heyrði raddir fólks. Fólks sem líklega hafði farið þarna um fyrir mörgum árum. Þessi tilfinnging var svo sem ekki ný. Ég hafði áður fundið fyrir henni í Flateyjardal þar sem ég hreinlega sá fólk í bæjartóftum þeirra bæja sem ég hafði áður lesið um.
    Ég gekk áfram til suðurs. Þar mátti sjá vörður hverja af annarri, misjafnlega vel gerðar, og lágu þær yfir grjóthóla og melöldur sem kallast Fjórðungsöldur. Sú leið lá síðan áfram niður um Biskubsbrekkur og að Fossvöllum. Þessi leið milli Vopnafjarðar og og Jökuldals var allfjölfarin áður fyrr og var póstleið á tímabili. Sú leið sem ég hafði farið daginn áður var fjölfarin af fólki ef það ætlaði frá Vopnafirði yfir í uppsveitir Jökuldals. En sú sem lá að Fossvöllum var kölluð Þingmannaleið og var helst farin af þeim sem ætluðu yfir Jökulsá á Dal og suður um. Þekktar vörður á þessari leið eru Fjórðungsvarða á Fjórðungsöldu og Beinavarða sem líklega var sú sem stóð við kofan sem ég gisti í. Sagt er að hún standi vörð og taki vel á móti “amors og brunnavísum”. Svo átti að láta þær í legg og stinga þeim í vörðuna.
    Nú fóru skýinn að hrannast upp og í fjarska mátti sjá að hugsanlega átti ég eftir að fá yfir mig síðdegisskúr. Ég snéri því við og gekk til baka. Þagar ég gekk til baka og fram hjá rústum sæluhússins hvolfdist aftur yfir mig tilfinningin úr fortíðinni. Mér leið eins og ég væri ekki á Íslandi heldur einhvers staðar…..ég vissi það ekki. Mér leið bara afskaplega einkennilega.
    Þeger ég kom að skúrnum fékk ég mér vel að eta af núðlum og brauði. Klukkan var farin að ganga þrjú og ákvað ég að halda áfram. Ég færi líklega ekki lengra en á Vopnafjörð. Daginn eftir leit út fyrir að það ætlaði að rigna. Það gat því verið skemmtilegra að njóta niðurferðarinnar í þokkalegu skyggni. Ég skráði mig í gestabókina sem ekki var mikið notuð. En þar mátti þó sjá að þetta sumar hefðu nokkra manneskjur litið við eftir að snjó tók upp, bíla- hesta- og hjólreiðafólk þó aðallega frá Vopnafirði. Ég reyndi að fara með krassandi klámvísu fyrir Beinavörðu svo hún myndi vernda mig alla vega niður heiðina, en átti þó ekki legg til að setja vísuna í. Ég ætlaði að hafa það í huga þegar ég kæmi hér næst.
    Leiðin lá nú meðfram Smjörvötnum og eftir greinilegri leið beint í norður um Miðheiðaröldu. Síðan Kjötvörðuhraun, Litlahraun og Þrívörðuháls. Við tóku vörður hverjar af annarri og áður en komið var að vaðinu yfir lækinn Steinku mátti sjá haganlega gerðar grjóthleslur sem í tímans rás var farin að láta á sjá. Ferðin gekk hægt fyrir sig. Hver metri var til þess gerður að  að njóta hans. Ég teymdi því hjólið talsvert og gekk út frá slóðanum upp á hryggi eða niður í hlíðar Sunnudals. Við Steinku eru gatnamót. Þar liggur leið niður að Borgum í Sunnudal. Sú leið var farin fólki sem leið átti um Smjörvatnsheiði í Hofsárdal eða Sunnudal. Þá liggur leiðin um Langahrygg. Þar gat ég ekki gert annað en að stoppa, leggjast flötum beinum og góna norður um heiðar.
Hitinn var um 16 °C, þægilegur fyrir mann sem ekki gerði neitt annað en að íhuga og láta hugann reika. Ofan úr Smjöföllum sem gnæfðu yfir í suðri mátti heyra vatnsnið lækja og í norðri mátti sjá rykstróka leggja frá bílum sem fóru um Fossheiði. Ég sat líklega þarna í einn og hálfan tíma, sötraði kaffi og bruddi kex á meðan náttúran lék við hvern sinn fingur. Þvílík sæla að eiga svona stundir. Það stefndi í að sólarlagið yrði rautt með skýjaflókum. Það var því enn meiri ástæða til að taka því rólega og flýta sér hægt til byggða.
    Á leið um Langahrygg þurfti ég að teyma hjólið niður sumar brekkur vegna hallans. Sums staðar höfðu hjólför bíla stórskemmt slóðann og vatn sorfið djúpa skurði eða myndað stórgrýttar lægðir.
    Þunn dalalæðan ruddist nú tilviljanakennt um undirlendi Hofsárdals og Sunnudals. Þokuslæða fór líka að myndast við hlíðar Fjallasíðu en þynntist út eftir því er leið á kvöldið.
    Þá kom ég að Þverlæk. Þar rétt við er seinasta varðan á þessari leið og gatnamót slóðar sem liggur í Sunnudal. Áfram er haldið eftir og niður af Tungufelli meðfram Tunguá sem rennur um grunn gljúfur. Á þessari leið eru tvær kisulágar. Þar segir sagan að smalinn frá Guðmundarstöðum hafi gengið fram á Pál Ólafsson, skáld og konu hanns í faðmlögum sofandi, þreytt eftir langa heiðarferð.
    Sólarlagið hafði nú tekið á sig ýmsar myndir með aðstoð skýjafarsins. Hafði ég undanfarna stundafjórðunga bæði upplyfað blinda þoku og blóðrautt sólarlag.
    Rauðleit slikja lá yfir sveitum Vopnafjarðar þegar komið var að vaðinu yfir Brunná. Nú mátti finna likt af sleignu grasi enda var ég komin svo gott sem á láglendi  Í Brunnárgili svolítið ofar við vegslóðann, er klettur eða stór steinn, kallaður Fúsastapi. Sögur segja að þar hafi maður að nafni Fúsi fundist helfrosinn, standandi upp við steininn. En nú höfðu draugasögur ekkert að segja. Ég var kominn til byggða og rétt áður en ég renndi hjólinu fram hjá túnum Hrappsstaða kom ég að litilli virkjun í Brunná.
Var hún byggð af Hrappstaðarbóndanum 1954 og hugsuð til að framleiða 15 kw.  Aflið hefur þó sjaldann náð því þar sem oftast nær er lítið í ánni. Þyrfti bóndinn að breyta virkjunini ef hún ætti ætíð að ná fullum afköstum.  Að virkja bæjarlækinn ætti að vera opinber orkustefna. Þó aulahagfræðin  telji smávirkjanir ekki “hagkvæmar” þá skapa þær þó vinnu og eru virkjaðar í tærum lækjum en ekki forugum jökulám.
    Nú var skemmtilegum degi lokið og innan við 20 km á tjaldstæðið í Vopnafyrði. Hentist hjólið eftir sléttum malarveginum þar til malbikið tók við. Rétt við brúnna yfir Hofsá tók ég eftir sauðfé sem tróð sér í gegn um gat á hliði á girðingu og æddi út á veg. Þar lá nærri að það yrði fyrir bíl sem kom þar á ofsahraða. Nú vaknaði gamli skátinn. Rauk ég til, opnaði hliðið, fór fyrir skjáturnar, rak þær til baka inn um hliðið og gerði við gatið. Þetta leiddi hugan að því að nærri öll sumur lendi ég í því að bjarga dýrum af vegum, úr gaddavír, netadræsum eða sjálfheldu. Eitt sinn bjargaði ég lambi úr dýi upp á Steinadalsheiði. Ég var samt ekki viss um að það hafi lifað lengi eftir björgunina því allt benti til þess að það hafi setið fast í dýjinu í marga dag. Stóð það ekki í lappirnar þó það héldi haus og ærin var hvergi sjáanleg á heiðinni. Bóndinn frá Steinadal hefur því líklega aflífað það síðar um kvöldið. Þeir sem æða áfram á bílum skeyta litlu um umhverfið. Þar skiptir meira máli að komast hratt á milli staða. Fyrir það fá bæði dýr og fuglar, jú og menn að fórna lífi sínu.
    Klukkan var rétt að verða 12 á miðnætti þegar ég kom á tjaldsvæðið í Vopnafirði. Þar voru ekki margir. Íslenskur bíll og tjaldvagn með sofandi lífmassa. Á graspalli ofan við klósettskúrinn voru þrír hjólreiðamenn í tveimur tjöldum á kvöldrabbi. Það ríkti þögn í bænum. Milli þess sem einstaka bílum tóks að skipta um gír í ökuferðum milli húsa þá heyrðist aðeins í kæliviftum frá fiskvinnsluhúsinu. Ég henti upp tjaldinu á methraða og fékk mér snarl. Ég var kominn í pokann og í þann veginn að sofna þegar veðurfréttirnar spáðu rigningu næsta dag. Það hlaut að koma að því. Ég var búinn að vera 16 daga á ferðalagi, hafði farið þvert yfir landið og alltaf verið með sól og meðvind…eða næstum því.
 

Næsti kafli

Til baka í yfirlit ferðasagna