Satúrnus er litli risinn í sólkerfinu. Hún er töluvert stærri og þyngri en aðrar plánetur, nær þó ekki að skáka Júpíter að þessu leyti. Massi Satúrnusar er satt að segja ótrúlega lítill miðað við stærð. Hún nær því að vera 60% af stærð Júpíters, en massinn er aðeins 30% af massa Júpíters. Satúrnus er nefnilega með lægsta eðlismassa allra plánetna sólkerfisins (0,7 miðað við eðlismassa vatns). Ef hægt væri að pakka Satúrnusi inn og skilja hann eftir á nógu stóru stöðuvatni, þá myndi hann fljóta.
Satúrnus er ekki alveg kringlótt. Reyndar er það alþekkt fyrirbæri að plánetur eru breiðari um sig við miðbaug en annars staðar vegna snúningsins (þannig er Jörðin líka). En í þessu tilviki er það meira áberandi, því Satúrnus snýst nokkuð hratt um sjálfa sig (sólarhringurinn er tæpir 11 jarðarsólarhringar) og maður getur rétt ímyndað sér hraðann á miðbaugnum sem þarf að fara þennan stóra hring á skömmum tíma. Plánetan er líka svo loftkennd (fyrst og fremst gerð úr vetni) og eftirgefanleg. En svona er Júpíter líka, loftkennd, geysistór (stærri en Satúrnus) og snýst hratt (hraðar en Satúrnus). En það sem gerir gæfumuninn er þyngdaraflið, sem er miklu sterkara á Júpíter (vegna þess hve hún er þung en Satúrnus létt) og hún heldur því betur í allt þetta loftkennda efni sem ferðast með miðbaugnum. Satúrnus er hins vegar tiltölulega létt, og bungast því óvenju mikið út um "mittið" og sléttist á skautunum.
Hringir Satúrnusar eru sannarlega með því glæsilegasta sem fyrirfinnst í sólkerfinu. Þeir eru fjölmargir, marglitir og samsíða. Þeir teygja sig langt út fyrir yfirborð Satúrnusar með svo mikið ummál að Júpíter kæmist næstum því tvisvar sinnum fyrir inni í hringjunum, og Jörðin rúmlega tuttugu sinnum. Hins vegar eru hringirnir svo næfurþunnir að ef þeim væri pakkað saman í eina myndarlega kúlu þá myndi hún líklega ekki vera mikið stærri en Tunglið okkar. Frá Jörðinni séð eru hringirnir samfelldir og reglulegir, en í nærmynd eru þeir gerðir úr örsmáum ísklumpum,varla meira en íbúðarhús að stærð og margir miklu minni en það.
Títan er mjög merkilegt tungl. Það er eina þekkta tunglið í sólkerfinu sem hefur lofthjúp! Þegar Voyager fór fram hjá Satúrnusi (1979 og 1981) kom í ljós að lofthjúpur Títans var hreint ótrúlega þéttur. Hann var þéttari en á Jörðinni!! Skýjaþykknið er svo mikið að ekki sést í yfirborðið, og í dag eru hreinar getgátur uppi um það hvað leynist þar niðri, rétt eins og með Venus á sínum tíma (sjá Venus).
Önnur fylgitungl Satúrnusar komu geimkönnuðum lítið
á óvart. Þau eru nakin og alsett gígum.
Þó voru menn sérstaklega spenntir fyrir að fá
myndir af einu af litlu tunglunum sem heitir Iapetus.
Það hafði lengi vakið mikla athygli fyrir að vera
misjafnlega bjart eftir því hvoru
megin við Satúrnus það sást. Það
var fimm sinnum bjartara vestan megin við Satúrnus en austan
megin. Með myndum Voyagers kom í ljós að Iapetus
snýr alltaf sömu hliðinni að Satúrnusi (alveg
eins og tunglið okkar) og það snýr því
sitt hvorri hliðinni að okkur eftir því hvar það
er statt á leiðinni kringum Satúrnus. Þetta
hafði menn grunað, og kenningin um að Iapetus væri gerður
úr ljósara efni öðru megin fékkst staðfest.
Hvernig stendur hins vegar á því að önnur
hliðin er þakin "ís" en hin "dökkum sandi"?
Það er enn ráðgáta. Eins og svo margt
annað sem svífur kringum Satúrnus.
Til baka á aðalsíðu