Fyrsta aðgreinda hjólreiðabraut Íslendinga

varð loks að veruleika á Laugaveginum í Reykjavík síðla árs 2005

HJÓLREIÐABRAUT!  Frábært! Vonandi er þetta upphaf að nýjum áherslum í borginni.  Hún er 96 metra löng, rétt lögð einstefnubraut, með litlum hellusteinum sem lagðir eru í tígul á ferðastefnu. Það er því lítil hætt á því að hjólreiðamaður missi stjórn á hjóli sínu þó steinarnir gangi til, sígi eða lyftist. Brautin er þráðbein og liggur milli akvegar og gangstéttar. Kantar eru lágir svo þeir skapa ekki verulega slysahættu. Þeir gagnast vel til að bægja frá skít sem stafar af vetrarumferð bíla. Hjólreiðafólk þarf því væntanlga ekki að vaða þykkt tjöru- og drullulag á hjólabrautinni.

En hönnunin er ekki gallalaus. Einhverra hluta vegna fékk hjólreiðabrautin ekki áberandi litaða steina eins og tíðkast víða erlendis. Þvert á móti þeir eru svartir. Í Danmörku og Noregi eru hjólreiðabrautir báar en rauðar í Þýskalandi og Hollandi. Litað malbik í stað steina hefði verið mun betri kostur. Hér á landi myndi rautt henta vel. En borgaryfirvöld hafa svo sem ekki haft áhuga á því að ræða þessa hluti. Hér á landi virðast rauðir steinar vera notaðir til skrauts, eða í tilfelli Laugavegs til að afmarka einhverskonar gangbraut sem öllum börnum er vanalega kennt að sé "sebrabraut" með hvítum lit!

Já, hvar er "sebrautin" sem ætti að vera við enda hjólabrautarinnar, í raun skírt og greinilega yfir bæði hjóla- og abrautina?  Er það kannski alræði bílana sem svífur yfir strætum Laugavegs eins og annars staðar í Reykjavík? Tengingin við Snorrabraut er ákaflega klúðursleg en það var ekki gerður flái á gangstéttina fyrir þá hjólaumferð sem kemur frá Hlemmi. Hugsanlega áttu hönnuðurnir í erfiðleikum með að tvinna þrennt saman, akandi, gangandi og hjólandi. Íslenska forgangsreglan í umferðinni við hönnun umferðarmannvirkja er einföld og hljómar svona: Bílar hafa ætíð forgang. Gangandi eiga alltaf að passa sig (svokölluð "varúðarregla") og hjólreiðamenn eiga ekki að þvælast fyrir, hvorki gangandi né akandi. Myndin fyrir ofan sannar þessa reglu.

 Þess ber þó að geta að eftirlitsaðilinn með þessari framkvæmd var frá Línuhönnun. Ekki töldu þeir rétt að hafa sebrabraut á þeim stað sem áður er getið. "Ofnotkun á gangbrautum og gangbrautir á röngum stöðum getur beinlínis verið hættulegt. Laugavegurinn er slík gata að betra er að stuðla að eðlilegu samspili milli mismunandi ferðamáta líkt og hefur tíðkast lengi á Laugaveginum".

Ekki var hugsað fyrir fláa fyrir þá hjólreiðamenn sem komu eftir Laugavegi frá Hlemmi. Hugsanlega af tilviljun er kanturinn svo lágur að hann ætti tæpast að valda slysum á þeim sem eru á grófum dekkjum.

Merkingin á brautinni er farin að láta á sjá. Merkingin er því annað hvort ónýt eða hjólabrautin mikið notuð. Tveimur mánuðum eftir lagningu brautarinnar mátti sjá sigdæld í miðju brautarinnar. Framkvæmdaaðili hefur því líklega kastað til hendinni við gerð brautarinnar. Tengingin þar sem hjólreiðabrautin endar við Barónsstíg er mun betri en við Snorrabraut. Þar rennur hún átakalaust út á akbrautina.

Eini gallinn við þennan enda eru kantsteinar sem mynda háan varasaman kannt. Það er ekki spurning um hvort það verður slys á þessum stað heldur hvenær. Fyrr eða síðar  mun hjólreiðamaður falla fyrir bíl vegna hanns. Þennan endakant verður að lækka strax í samræmi við lækkun hjólabrautarinnar.

 Nú þarf bara að halda áfram og láta hjólreiðabrautina ná alla leið niður í Aðalstræti.

Takk Árni Þór og Reykjavíkurborg. Góð byrjun. Ykkur tókst að leggja hjólreiðabraut, þó hún sé hvorki löng né fullkomin!.